مشکل در این نیست . بزرگترین مشکل کشاندن فرعیات از حاشیه به متن و بیان حرف هایی است که اول توسط دشمن بافته و بعد توسط کوکبان ها القاء و سپس از بیان برخی سر در می آورد. سوال این است که چرا افراد ابتدائاً قائل به نقد نیستند و حرف های مکرر، با تیترهای متفاوت تکرار می شود در هر دهه ؟یک روز شورای نگهبان ، یک روز گمانه زنی ها در خصوص آینده ی نظام ، یک روز خلط سفسطه آمیز در مبانی مقبولیت و مشروعیت ، یک روز تسری فساد و تخلف برخی مسئولین از بدنه ی نظام به اصل آن ، یک روز نگاه متحجرانه به تجدد و نگاه متجددانه به تحجر ، یک روز فریاد وا اسلاما در خصوص مبانی اهل بیت علیهم السلام با رویکرد خلاف این مبانی ؛ و نهایتاً یک روز تیشه به ریشه و فرصت سوزی با ادعای اصلاح و نقد مشفقانه ، که شاید بشود در تأسی از دوستان نام این عصر را " عصر تیشه به ریشه " گذاشت ، حال که کسی به کسی نیست ، از نامگذاری چه باک ؟!

دلیلش شاید در صبوری مخاطبینی است که هنوز پایمردانه پای این انقلاب ایستاده و از بذل جان و خون خود و عزیزانشان هم دریغ ندارند . حرف زدن که مالیات ندارد باید دید چه کسانی در عمل پای این انقلاب می ایستند؟

عیّابی در یک انقلاب کار خوبی نیست ،آن هم با وجود دشمنی های عیان دشمنان و خواب معلوم دوستان ،آن که بیدار است نباید همچون" مشائون بالنمیمه " وقت این بیداری را صرف جدا ساختن دوستان و عیب جویی از پاکیزگان کند. در تفسیر اهلبیت علیهم السلام نام این کار را صریحاً شرارت گذاشته اند. و عیّاب و ساعی در فتنه را در حدیث شریف نبوی در زمره ی اهل کفر برشمرده اند . این زنگ خطری باشد برای دوستان تا به محض درج و طرح یک شبهه یا خبر یا یک حرکت ،بی تأمل و ارتجالی - حتی به فرض نیّت خیر - وسط میدان نپرند و نام این کار را تأملات نگذارند. تأمل کجا و عجولی های عیان برخی دوستان کجا؟!

مهتم ،خیر اندیش ، نگران ،محتاط ، باران ترس ، خشک طلب و کمی تا قسمتی هم مسئول آلارم های حاشیه ای