اگر مبنا عود به سوی حق است ، شرط و مبدأ این عود ؛ اتّصال به عالم عقلی است . و با همین شرط است که می توان در غایت " لیعبدون " به سمت خدا برگشت . یعنی آن عباد الله و آن عبد الله و عبودیّت عقلانی - و نه فقط عبودیّت فعلی نماز صوری - عبادات و طاعاتی که ابزارها و صورت ها و برآیند آن عبودیّت عقلی در" إنّما الأعمال بالنیّات " است ؛ و اگر نیّت عقلانی درست داشته باشد ، نماز هم در پای بست آن نیّت عقلانی صحّت پیدا می کند - ممکن است ظاهر نماز درست باشد ، امّا باطن آن اگرچه غیر باطل ، اما قبول و مرضی حق هم نباشد . اینجاست که رضای الهی و رضوان حق و روح و ریحان نماز بر می گردد به آن شرط قبول الهی در تلازم با آن حقیقتی که این بطن و این صورت دارد . البته در تجرید هم بین این نماز با آن مراتبی که اولیاء دارند ، باید ببینیم فاصله از کجا تا به کجاست ؟ - از تعیّن اعیانی سجود و عبودیّت در صورت وجودی انسان ؛ یعنی امام سجّاد علیه السلام پرسیدند که نسبت شما با جدّتان که امیرالمؤمنین علی علیه السلام باشند در عبادت چگونه است ؟ فرمود نسبت من در عبادت به جدّم مثل نسبت امیرالمؤمنین به پیامبر است . در نسبت آن عبادت بی مانند پیامبر صلی الله علیه و علی آله و سلم که عبدالله است در آن عبودیّت تامّ خداوند در تعیّن خلقی و خُلقی عقل اوّل . در صورتی که ممکن است تصور شود امیرالمؤمنین جوان تر و با آن قدرت های ویژه قادر به عبادتی بیشتر بوده اند ؛ امّا میزان کیفیّت عبادت است و آن نحو از تجرد عقلی در ارتباط با جهات معنا و جهان غیب که از این منظر پیامبر را متفاوت می کند از امیرالمؤمنین و امیرالمؤمنین را نیز از امام سجّاد - در اذعان این معنا که امام سجّاد این بیان را خود بفرمایند ، آن که خود دارد می گوید فرق دارد با قضاوت امثال ما . حال از آنجا که اعطای مطلوب به میزان طلب بوده و فیض بیش از آن به هیچ استعداد قابلی در عالم وجود از سوی فیّاض مطلق که فعلیّت تام دارد افاضه نمی شود ، تلاش شیعه در نسبت با اهل بیت است که موجد دریافت فیض خواهد بود تا مطلوب او ، او را با شکل دهی به جریان عقلی وجودی از بند غفلت " لهم قلوبٌ لا یفقهون بها و لهم أعینٌ لا یبصرون بها و لهم آذانٌ لا یسمعون بها" از حال این حرکت جوهری در عالم طبیعت خلاص کرده و به عالم عقل نائل کند و به مقام تثبیت تجرید عقلی در تجرّد تام برساند .
قوانین و مقررات
نسخه موبایل
